Λεκτικές Ερωτοτροπίες

Ήσουν πάντα Εσύ (3) Παρίσι 1930... Οι καρδιές τους, χτυπούσαν δυνατά...ξέφρενα...ερωτικά... Ο άγνωστος εκείνος άνδρας,έπιασε τη Βαλερύ απ΄τη μέση... Εκείνη ακούμπησε το κεφάλι της, στους ώμους του,θαρρείς να έμοιαζαν...εκείνη τη στιγμή...με τα φτερά ενός αγγέλου... Εκείνος της χαίδεψε στοργικά τα μαλλιά...πόσο είχε ανάγκη...αυτή την επαφή... Το χάδι του...ένα άγγιγμα ανθρώπινο...μα και θεικό μαζί... -Θα σε παρασύρω..-.της ψιθύρισε...-σ'ενα παραδεισένιο νησί..οι δυό μας,θα πλεύσουμε ως εκεί με πλοίο τη φαντασία μας. -Τι λες έρχεσαι;...θα μ' ακολουθήσεις; Η Βαλερύ χαμογέλασε..με νάζι...και αποκρίθηκε... Ξεκινάμε...αρκεί να μου πείς..τ' 'ονομα σου... -Ετιέν...με λένε...της είπε κοιτώντας την βαθιά μέσα στα μάτια, μ' ενα βλέμμα... γεμάτο νόημα και φλογερές υποσχέσεις... Εσένα;..τη ρώτησε έπειτα .. και εκεινος. Βαλερύ...του απάντησε... με μια φωνή που ακούγονταν...σαν νότες αχαλίνωτων γυναικείων ορμονών...λίγο πρίν την έκρηξη, μιας ανεξέλεκτης υπερδιέργεσης...

'Ησουν πάντα εσύ...συνέχεια (2) Παρίσι 1930... Η Βαλερύ με μια αργή γεμάτη νόημα κίνηση, ανέβασε  τη voilette της... Προσπαθώντας να διακρίνει πιο καθαρά το πρόσωπο του. Εκείνος...στεκόταν μπρός της..αμίλητος,σαν μια στιγμή, που ο χρόνος την κρατάει ακίνητη...σαν σταγόνα που έχει σταματήσει να κυλάει...πάνω στα τζάμια του άπειρου... Τα βλέφαρα των ματιών του,είχαν μεταμορφωθεί σε πινέλα,προσπαθώντας να ζωγραφίσουν μέσα τους,αυτό το όμορφο πρόσωπο,που είχαν μπροστά τους,που αχνοφαίνονταν μέσα απ΄το δαντελένιο κάλυμμα. Είχε μια μαγική λάμψη...ένα μυστήριο...μια αξεπέραστη γοητεία. Τα κερασένια χείλη της..είχαν ανάψει μέσα του...ένα κολασμένο πάθος. Φύξησε ένας δυνατός αέρας..και παρέσυρε τη βελούδινη ετόλ της Βαλερύ,στα λασπόνερα...αποκαλύπτοντας τις λευκές ωμοπλάτες της..που έμοιαζαν...να ανήκουν σε άγαλμα αρχαίας θεότητας. Ο άγνωστος άνδρας την πλησίασε δειλά..δειλά...βυθίζοντας τη ματιά του..στις ίριδες των δικών της ματιών... Η Βαλερύ...ένιωσε ένα ρίγος να διαπερνά...όλ...

Σας καλοσορίζω στις ολοκαίνουργιες διαδικτυακές σελίδες του ημερολογίου της Lolita d'Amour... Η πένα φόρεσε και απόψε τις μαύρες στιλέτο γόβες της...και λικνίζοντας αργά και νωχελικά τη μυτούλα της...πάνω στη λευκή  δαντέλα του χαρτιού...θα μας διηγηθεί την παρακάτω ιστορία... Αnais Zolie 'Hσουν πάντα Εσύ... Παρίσι 1930... Το ρολόι σημαίνει μεσάνυχτα... Το φθινόπωρο του 1930 στο Παρίσι, αρκετά βροχερό,σαν τα μάτια της Βαλερύ... όπως οι στάλες της βροχής ακουμπούν,σαν μικρά παγωμένα κρύσταλλα,τα φύλλα των δέντρων... Έτσι κυλούν αργά τα δάκρυα της... σαν απόηχες λέξεις στη σιωπή... Βουβοί οι δρόμοι ... άδειοι... Η μοναξιά σεργιανίζει μεσ' το σκοτάδι σαν γριά πόρνη,που κανείς δεν θέλει να την γευτεί.. Εκείνη δεν νιώθει τίποτα...μοναχά το κενό που κάνει έναν εκκωφαντικό θόρυβο στην ψυχή της... Το μαύρο σατινέ φόρεμα της ...είναι μουσκεμένο και έχει γίνει ένα με το καλλίγραμμο χυμώδες κορμί της.. Η πικρή ψευδαίσθηση ενός πάθους-που έγινε η αφορμή-για έναν τεράστιο ω...