Λεκτικές Ερωτοτροπίες

Ήσουν πάντα Εσύ...(5) Παρίσι 1930... Οι πρώτες ακτίνες του ήλιου,χάιδεψαν απαλά το πρόσωπο της Βαλερύ και την έκαναν να ανοίξει τα μάτια της... Τι υπέροχη αίσθηση... Μόλις είχε ξυπνήσει και οι άκρες των δακτύλων της,δεν μπόρεσαν...ν΄αντισταθούν στη θέα της γυμνής πλάτης του Ετιέν... Ανεβοκατέβαιναν τρυφερά...γλυστρώντας στην επιδερμίδα του...όπως το κύμα κυλάει πάνω στη άμμο... Ο Ετιέν γύρισε προς το μέρος της αγκαλιάζοντας την σφιχτά... Τα μάτια του...γραπώθηκαν στο βλέμμα της...με νόημα... Η Βαλερύ δεν άντεξε στο κοίταγμα του...και μ΄ένα σάλτο...ετοιμοπόλεμης αμαζόνας που ιππεύει...ένα μάχημο άτι...βρέθηκε να κυριαρχεί ολόκληρο το σώμα του... Το πρωινό είχε μια διαφορετική όψη... Έμοιαζε με φεγγάρι που είχε χάσει την πορεία της νύχτας και βρέθηκε ξαφνικά αντιμέτωπο...με το φως της ημέρας...σεργιανίζοντας για πρώτη φορά σ΄ένα γαλάζιο στερέωμα... Ένας ηδονικός σεισμός...είχε ταρακουνήσει συθέμελα...τη μικρή σοφίτα... Ο Ετιέν έμοιαζε σαν χείμαρος...που ξεχύθηκε απ΄τα ορμώμεν...

Ήσουν πάντα εσύ...(4) Το φόρεμα της Βαλερύ γλίστρησε πάνω απ΄το αγαλματένιο κορμί της,σαν στάλα μεταξένιας βροχής,το ιβουάρ δαντελένιο κομπινεζόν της,διέγραφε όλες  τις θηλυκές της καμπύλες...σαν το λεπτό πινέλο του Μοντιλιάνι...πάνω στον καμβά...τη στιγμή που αποτύπωνε τις γραμμές του κορμιού της αγαπημένης του Ζαν... Ο Ετιέν με μια δαγκωματιά έσκισε την τιράντα που έπεφτε ανέμελα...  στον ένα της ώμο... Ήθελε εκείνη  την λευκή σαν νιφάδα χιονού σάρκα..να μην την αγγίζει τίποτα άλλο παρά μονάχα τα χέρια του... Τα χείλη του...αχόρταγα ρούφηξαν κάθε πόντο της επιδερμίδας της... Οι ανάσες τους..σαν ξαναμμένες απο έρωτα νότες...διαπερνούσαν τις γαλήνιες χαραμάδες της νύχτας, σ΄ένα αισθησιακό μπλούζ...με τα σώματα ενωμένα...βυθισμένα το ένα με το άλλο...σε μια τρικυμία των πόθων... Με το άγριο πέλαγος του, να φουρτουνιάζει τα βελούδινα κύματα της... Η ζύμωση του σώματος και της ψυχής...με τις αισθήσεις να περιπλανούνται...ελεύθερες μα και υποταγμένες...στην απόλαυση......