Ερωτικές και άλλες ιστορίες απ΄το ημερολόγιο της Lolita d' Amour
Ήσουν πάντα Εσύ(7)
Ο υπεύθυνος της γκαλερί...εξηγούσε στο κοινό...πως... το παλιό αυτό bistro...με την παλιά σοφίτα... εγινε στέγαστρο των έργων τέχνης που θαύμαζαν...
Εκεί που κάποτε ο Ετιέν και η Βαλερί...έζησαν τον απόλυτο έρωτα...
Κάτι ο πολύς κόσμος...κάτι μια αναπάντεχη ... ανεπιθύμητη συνάντηση, με μια ενοχλητική και εμμονική πρώην φιλενάδα...απ΄αυτές που θα'θελε να μην θυμάται καν, τον οδήγησαν στην σοφίτα την οποία είχε διαμορφώσει σε ατελιέ...
-Φρεντερίκ...που πας ; -ακούστηκε ...να τον φωνάζει ο βοηθός του, βλέποντας τον, να ανεβαίνει τη σκάλα, που οδηγεί στη σοφίτα.
Ο Σαμί...τρέχει προς το μέρος του, και του λέει...
-Οι δημοσιογράφοι σε περιμένουν, για να δώσεις συνέντευξη, το ίδιο και τα περιοδικά, οι εφημερίδες, υπάρχει τόσος κόσμος που ήρθε για να σε γνωρίσει απο κοντά...και εσύ αποχωρείς χωρίς ούτε μια κουβέντα σε κανέναν ;
-Απάντησε εσύ στους δημοσιογράφους...-είπε ο Φρεντερίκ βαριεστημένα-...και κάτι άλλο Σαμί.....συνέχισε...ζήτησε συγνώμη εκ μέρους μου...απ΄τον κόσμο...και έληξε...θέλω να μείνω μόνος μου...του είπε με τη φωνή σε ύψος αγανάκτησης...και γεμάτη ανεξήγητο θυμό...
Ούτε και εκείνος ήξερε...τι του έφταιγε εκείνη τη στιγμή.
Δεν ήθελε κανέναν και τίποτα γύρω του, παρά μόνο την ησυχία του.
Η πόρτα της σοφίτας έκλεισε δυνατά...αφήνοντας πίσω...όλη τη λάμψη της καλλιτεχνικής αυτής βραδιάς...
Έβαλε μερικά παγάκια στο ποτήρι... δυο δάχτυλα ουίσκι...και απαλή μουσική για να χαλαρώσει...
Η σοφίτα πλημμύρισε απο τις αισθαντικές νότες του Τσάρλι Πάρκερ...
Απ΄το παράθυρο...τα φώτα του Moulin Rouge...έφεγγαν μέχρι εκεί...και έτσι το μόνο που χρειάστηκε ν' ανάψει, ήταν μια παλιά λάμπα, που είχε βρει ...σ΄εκείνο το δωμάτιο όταν επισκεύαζε τη σοφίτα...
Η βραδιά είχε αρχίσει να παίρνει ένα ζεστό ξεχωριστό χρώμα...όταν
ξαφνικά ακούστηκε...ένας περίεργος θόρυβος και βήματα έξω απ΄την πόρτα... Με ύφος αυστηρό...άνοιξε, νομίζοντας ότι είναι ο Σαμί, που ήρθε να τον μεταπείσει, να κατέβει κάτω στην γκαλερί...
Δεν πίστευε όμως στα μάτια του...με αυτό που αντύκρισε...νόμισε ότι κοιμόταν, και όταν θα ξυπνούσε...όλο αυτό θα ήταν απλά ένα όνειρο, όπως πάντα...
-Συγνώμη για την ενόχληση...του είπε με γλυκιά φωνή η γυναίκα που στεκόταν...απέναντι του...
Ο Φρεντερίκ...χάθηκε μέσα στα ανατολίτικα μάτια της...που όμοια...ούτε ο Ένγκρ...δεν θα είχε αντικρύσει...όταν ζωγράφιζε την 'ομορφη "Le Grande Odalisque" το 1814...
(Συνεχίζεται...)
Ο υπεύθυνος της γκαλερί...εξηγούσε στο κοινό...πως... το παλιό αυτό bistro...με την παλιά σοφίτα... εγινε στέγαστρο των έργων τέχνης που θαύμαζαν...
Εκεί που κάποτε ο Ετιέν και η Βαλερί...έζησαν τον απόλυτο έρωτα...
Κάτι ο πολύς κόσμος...κάτι μια αναπάντεχη ... ανεπιθύμητη συνάντηση, με μια ενοχλητική και εμμονική πρώην φιλενάδα...απ΄αυτές που θα'θελε να μην θυμάται καν, τον οδήγησαν στην σοφίτα την οποία είχε διαμορφώσει σε ατελιέ...
-Φρεντερίκ...που πας ; -ακούστηκε ...να τον φωνάζει ο βοηθός του, βλέποντας τον, να ανεβαίνει τη σκάλα, που οδηγεί στη σοφίτα.
Ο Σαμί...τρέχει προς το μέρος του, και του λέει...
-Οι δημοσιογράφοι σε περιμένουν, για να δώσεις συνέντευξη, το ίδιο και τα περιοδικά, οι εφημερίδες, υπάρχει τόσος κόσμος που ήρθε για να σε γνωρίσει απο κοντά...και εσύ αποχωρείς χωρίς ούτε μια κουβέντα σε κανέναν ;
-Απάντησε εσύ στους δημοσιογράφους...-είπε ο Φρεντερίκ βαριεστημένα-...και κάτι άλλο Σαμί.....συνέχισε...ζήτησε συγνώμη εκ μέρους μου...απ΄τον κόσμο...και έληξε...θέλω να μείνω μόνος μου...του είπε με τη φωνή σε ύψος αγανάκτησης...και γεμάτη ανεξήγητο θυμό...
Ούτε και εκείνος ήξερε...τι του έφταιγε εκείνη τη στιγμή.
Δεν ήθελε κανέναν και τίποτα γύρω του, παρά μόνο την ησυχία του.
Η πόρτα της σοφίτας έκλεισε δυνατά...αφήνοντας πίσω...όλη τη λάμψη της καλλιτεχνικής αυτής βραδιάς...
Έβαλε μερικά παγάκια στο ποτήρι... δυο δάχτυλα ουίσκι...και απαλή μουσική για να χαλαρώσει...
Η σοφίτα πλημμύρισε απο τις αισθαντικές νότες του Τσάρλι Πάρκερ...
Απ΄το παράθυρο...τα φώτα του Moulin Rouge...έφεγγαν μέχρι εκεί...και έτσι το μόνο που χρειάστηκε ν' ανάψει, ήταν μια παλιά λάμπα, που είχε βρει ...σ΄εκείνο το δωμάτιο όταν επισκεύαζε τη σοφίτα...
Η βραδιά είχε αρχίσει να παίρνει ένα ζεστό ξεχωριστό χρώμα...όταν
ξαφνικά ακούστηκε...ένας περίεργος θόρυβος και βήματα έξω απ΄την πόρτα... Με ύφος αυστηρό...άνοιξε, νομίζοντας ότι είναι ο Σαμί, που ήρθε να τον μεταπείσει, να κατέβει κάτω στην γκαλερί...
Δεν πίστευε όμως στα μάτια του...με αυτό που αντύκρισε...νόμισε ότι κοιμόταν, και όταν θα ξυπνούσε...όλο αυτό θα ήταν απλά ένα όνειρο, όπως πάντα...
-Συγνώμη για την ενόχληση...του είπε με γλυκιά φωνή η γυναίκα που στεκόταν...απέναντι του...
Ο Φρεντερίκ...χάθηκε μέσα στα ανατολίτικα μάτια της...που όμοια...ούτε ο Ένγκρ...δεν θα είχε αντικρύσει...όταν ζωγράφιζε την 'ομορφη "Le Grande Odalisque" το 1814...
(Συνεχίζεται...)
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου