Ερωτικές και άλλες ιστορίες απ΄το ημερολόγιο της Lolita d'Amour

Ήσουν πάντα Εσύ...(6)
Η γκαλερί είχε γεμίσει απ΄το πλήθος του κόσμου,που με απέραντο θαυμασμό κοιτούσαν τα έργα αυτού του ταλαντούχου καλλιτέχνη...
Αν και νέος στην ηλικία,κατάφερε μέσα σε λίγο καιρό να αναρριχηθεί στην κορυφή της επιτυχίας.
Είχε αποκτήσει σχεδόν τα πάντα...γνωριμίες ,φήμη,χρήματα και ταξίδια σε μέρη που για άλλους φαντάζαν σαν άπιαστο όνειρο...
Κι όμως...ένα αβάσταχτο κενό ...έμπαζε απ΄το παράθυρο της ψυχής του...
Ρίγη μοναξιάς...διαπερνούσαν όλη του την ύπαρξη.
Ένιωθε σαν τουρίστας...σε μια γεμάτη πλατεία,σε μια χώρα που ούτε εκείνος γνώριζε...που σε βγάζουν τα μονοπάτια της...
Κ'όλο αναζητούσε τρόπους διαφυγής...πότε με τη φαντασία των έργων του, τη διέξοδο δηλαδή μέσα απ΄την τέχνη του,και πότε ταξιδεύοντας απο δω και απο εκεί,αναζητώντας εκείνο το κάτι άλλο,που θα τον έκανε πραγματικά ευτυχισμένο...
Το περίεργο είναι ότι όλα τα γυναικεία πορτρέτα που ζωγράφιζε...είχαν πάντα το ίδιο πρόσωπο...
Μιας γυναίκας που είχε σχηματιστεί στο μυαλό του...μια εικόνα που στοίχειωνε τη ζωή του,τα συναισθήματα του, κι΄ας μην την είχε συναντήσει ποτέ...υπήρχε πάντα μέσα του...
Ένιωθε...την απαλή της... λευκή επιδερμίδα...να ακουμπά  σαν μεταξένιο  φίνο ύφασμα... το σώμα του...τη γεύση των χειλιών της...μια επίγευση απ΄το φιλί της...που έμοιαζε σαν απόσταγμα ζουμερής φράουλας...Απ΄τη σάρκα της... ανάβλυζε στον αέρα... διαχέονταν... μια μεθυστική μυρωδιά...απο  tuberoze...γιασεμί...και γαρδένια...που κάθε νύχτα πλημμύριζε την κάμαρα του...
-Καμία γυναίκα σε κανένα μέρος του πλανήτη,που είχε πάει ως τώρα...δεν της έμοιαζε...-
Ειχε μάθει να ζεί μαζί της...να είναι κομμάτι δικό του...δική του...μόνο δική του...
Όλες οι άλλες γυναίκες ...  ήταν απλά...λίγες πληκτικές στιγμές ανιαρού και ωμού σεξ, κάτι σαν το γρήγορο και άνοστο φαγητό, έτσι κάτι 'οτι  βρεθεί να περάσει η πείνα.
Κάθε νύχτα...εκείνη η μοναδική...ερχονταν σαν όνειρο που δεν είχε κλείσει τα βλέφαρα του ...γλυστρούσε μισόγυμνη στα πολυτελέστατα απαλά σεντόνια του κρεβατιού του...και ένιωθε το χάδι της...να τον κάνει να μοιάζει...σαν πυρωμένη βροχή και να χύνεται στο σώμα της...κάθε στάλα να καίει απο ηδονή...
Να την γεύεται και να μην την χορταίνει,να είναι μέσα στο κορμί της και να νιώθει τη ζεστασιά ολόκληρης της ύπαρξης της...να γεννιέται μέσα της ξανά και ξανά...να νιώθει τον έρωτα και την αγάπη...σε μια αλλιώτικη συγκλονιστική διάσταση...μια οργασμική πανδαισία...σώματος και ψυχής...που μόνο μαζί της μπορούσε να νιώσει...
Όμως το ξημέρωμα...τον έβρισκε πάντα μόνο και βυθισμένο στις απύθμενες σκέψεις...των ουτοπιστικών  νοερών περιπλανήσεων του εαυτού του...ως τα μεσάνυχτα...που εκείνη ξαναρχονταν και τότε ένιωθε να έχει λόγο ύπαρξης...
Συνεχίζεται...