Ερωτικές και άλλες ιστορίες απ' το ημερολόγιο της Lolita d' Amour

 Ήσουν πάντα εσύ (8)

Η μοναδική του...αυτή η μία ...η γυναίκα που σεργιάνιζε στη φαντασία του, ήταν ολοζώντανη μπροστά του.
Ένιωθε την καρδιά του, να χτυπάει σαν τις καμπάνες της Notre Dame...τα Κυριακάτικα πρωινά..
'Ενας εσωτερικός εκκωφαντικός θόρυβος...μια πρωτόγνωρη αναστάτωση...δεν είχε ξανα νιώσει ποτέ έτσι...
-Δεν ξέρω πως βρέθηκα εδώ...έψαχνα για το salle de bain...για να καθαρίσω το φόρεμα μου, που χύθηκε πάνω του, σχεδόν το μισό μπουκάλι απ΄το κρασί, απο μια απροσεξία ενός απ΄τους καλεσμένου σας στο μπουφέ...είπε η κοπέλα με διστακτικό...ντροπαλό και γενικά  κάπως απολογητικό τρόπο και του άπλωσε το χέρι...σε μια θερμή χειραψία...
-Eμέλ...με λένε του είπε...
-Φρεντερίκ...απάντησε σαν μαγεμένος εκείνος...και συνέχισε...
-Πέρασε μέσα...υπάρχει καλύτερο μπάνιο σ΄αυτόν το χώρο...και της έκανε χώρο να περάσει μέσα στη σοφίτα.
Έπειτα της έδειξε που βρίσκεται το λουτρό...
Όμως στην προσπάθεια της... να περάσει στα μισοσκότεινα ...ξυστά απο ένα καβαλέτο...-μιας και στη σοφίτα...υπήρχε αναμένο μόνο το φως της παλιάς εκείνης λάμπας...το μεταξωτό και βρεγμένο απ΄το κρασί φόρεμα της...τραβήχτηκε και σχίστηκε ολοσχερώς.
Η αμηχανία που δημιουργήθηκε...ευτυχώς κράτησε λίγα δευτερόλεπτα...καθώς ο Φρεντερίκ τράβηξε...αστραπιαία απ΄το ντιβάνι που βρισκόνταν εκεί...το βελούδινο κάλλυμα και της το έδωσε...να σκεπαστεί...για να φύγει η ντροπαλότητα...εκείνης της στιγμής...
Η έλξη ήταν ακαταμάχητη...
Η Εμέλ...ένιωθε τόσο οικεία σε εκείνο το χώρο...ήταν επειδή ο Φρεντερίκ...ούτε σε εκείνη ήταν άγνωστος...το ένιωσε απ΄την πρώτη στιγμή...ότι ήταν εκείνος που πάντα άκουγε την καρδιά του...να χτυπάει μέσα στο στήθος της...εκείνος ο Ένας...που πάντα ήξερε ότι κάποτε θα τον συναντούσε...
Και...ναι τον είχε μόλις συναντήσει...
Τον πλησίασε αργά αργά...σαν μπαλαρίνα λίγο πρίν σηκωθούν ψηλά..οι μύτες των ποδιών της..και στροβιλιστεί μέσα στις μεταξωτές της πουέντ...ένα κύκνειο λίκνισμα...στα νερά μιας παραδεισένιας  λίμνης...και
χαιδεψε απαλά με τις άκρες των δαχτύλων της...το πρόσωπο του...
Εκείνος...της είχε παραδοθεί σαν υπνωτισμένος...
Με μιας...άφησε  το βελούδινο κάλλυμα να γλυστρίσει απο πάνω της...και να πέσει στο πάτωμα...
Το θεσπέσιο κορμί της...το σχημάτιζαν πια οι παλάμες των χεριών του...στον καμβά της ηδονής...
Ήταν αληθινή...το όνειρο του είχε τώρα ανάσα και σάρκα...
Η μυρωδιά του λευκού της σώματος...ανάδυε τριαντάφυλλο και γιασεμί με νότες απο Ανατολίτικη βανίλια...
Το άρωμα της...είχε μεθύσει τον αέρα...εκείνον...και είχε πλημμυρίσει τη σοφίτα...όπως όταν ερχόνταν κάθε νύχτα στα όνειρα του...
Τα χείλη τους...βυθίστηκαν σε μια δίνη απο παθιασμένα φιλιά...σαν ζουμερά κεράσια...που αφήνουν τη γλυκιά και απολαυστική γεύση τους...στον ουρανίσκο...με τη γλώσσα να νιώθει αυτή την  έντονη τέρψη...στο στόμα...!!
(Συνεχίζεται...).