Ερωτικές και άλλες ιστορίες απ΄το ημερολόγιο της Lolita D' Amour
Η νύχτα...έσερνε το φεγγάρι πέρα δώθε...σ΄έναν βαριεστημένο ουρανό...ανάμεσα από σύννεφο σε σύννεφο...σαν το βήμα κουρασμένου στρατιώτη...
Το πορτραίτο της γυναίκας των ονείρων του Φρεντερίκ...ήταν γεμάτο δαχτυλιές και χαρακιές...όλες οι πρώην φιλενάδες του...που πέρασαν μπροστά απ΄την σιωπηλή παρουσία της πάνω στον καμβά...άφηναν και το αποτύπωμα του μίσους τους...
Θεωρούσαν ότι αυτή η γυναίκα έφταιγε που ο Φρεντερίκ τις εξόρισε απ΄το κρεβάτι του...απ΄την ξέφρενη μέχρι τώρα ζωή του...
Άκουγε στον ύπνο του...τις φωνές και τις απειλές τους...και μαζί μ' αυτόν το πορτραίτο της αγαπημένης του δάκρυζε...
Ήταν τόσο ζωντανή αυτή η γυναίκα που είχε αποτυπώσει με τα πινέλα του...γεννημένη απ΄τα δάχτυλα του...απ΄την ίδια του την ψυχή...
Την κρατούσε στα χέρια του...φιλούσε τα χείλη της που ήταν τόσο απαλά...
Ήταν δική του...μόνο δική του.
Κανείς άλλος δεν είχε αγγίξει το σώμα της...τα μαλλιά της σκέπαζαν το στέρνο του...σαν μεταξένια
θάλασσα..
Η αυγή έκανε δειλά τα πρώτα της βήματα...και ένας ψυχρός και νοτισμένος απ΄τη βροχή αέρας ...μπήκε απ΄το μισάνοιχτο παράθυρο της σοφίτας...
Ο Φρεντερίκ..ένιωσε να τον διαπερνά μια παγωνιά...και πετάχτηκε απ΄το κρεβάτι λουσμένος στον ιδρώτα...
Κοίταξε με αγωνία απέναντι στον τοίχο...το πορτραίτο ευτυχώς ήταν εκεί...κανείς δεν είχε μπορέσει...να το πειράξει...
Όμως το κορίτσι που κρατούσε στην αγκαλιά του που ήταν;
Η Εμέλ...με τα ανατολίτικα μάτια...που βρισκόταν;
Κάτι περίεργο είχε η περασμένη νύχτα...
Το δωμάτιο του Φρεντερίκ ήταν γεμάτο με άδεια μπουκάλια από κρασί και ουίσκι.
Ένας σπασμένος μισοτελειωμένος πίνακας...κάτι χυμένες μπογιές εδώ και εκεί...
Η σοφίτα θύμιζε βομβαρδισμένο τοπίο...ένα πεδίο μάχης με εχθρό τον ίδιο του τον εαυτό...
Μια μάχη με το alter ego...είχε προφανώς διεξαχθεί...που ακόμα και ο Anton Mesmer...θα ενδιαφερόταν να παρακολουθήσει...
Έριξε άφθονο νερό στο πρόσωπο του και κάτι πρόχειρο επάνω του και κατέβηκε κάτω στην γκαλερί...
Τα πάντα εκεί ήταν στη θέση τους...
Ο Σαμί...του χαμογέλασε κλείνοντας του το μάτι με νόημα και λέγοντας του... ότι η σημερινή παρουσίαση των έργων του...θα έκανε πάταγο.
Όλες οι εφημερίδες του Παρισιού και τα sites τέχνης μιλούσαν γι΄αυτήν την καλλιτεχνική του εκδήλωση.
Ο Φρεντερίκ τον κοιτούσε σαν χαμένος...σαν να είχε γυρίσει από ένα άλλο παράλληλο σύμπαν...
Το μόνο που ψιθύρισε ήταν-διάολε πάλι ονειρευόμουν-...
Άνοιξε την πόρτα της γκαλερί σαν να ήθελε να δραπετεύσει...απ΄την ίδια του την ύπαρξη...από έναν άλλον ξένο πια προς εκείνον εαυτό...που κρατούσε όμηρο τον ψυχή του...
Κάτι βαθιά ανθρώπινο κυλούσε στις φλέβες του...ένιωθε πιο ζωντανός από ποτέ...
Ναι...να ζήσει μια αληθινή ζωή ήθελε...να αναπνεύσει ελεύθερα...χωρίς τα προσποιητά χειροκροτήματα...και τρανταχτά γέλια...
Τα σοκάκια της Μονμάτρης ...είχαν γεμίσει κόσμο που έπιναν ανέμελα τον καφέ τους...η rue lepic είχε γεμίσει απ΄τις νότες μιας πανέμορφης μελωδίας που έβγαινε απ΄το μουσικό κουτί...που πουλούσε ένας πλανόδιος πωλητής.
Ο Φρεντερίκ το κοιτούσε σαν μαγεμένος...Μέσα στο παιχνιδόκουτο στροβιλιζόντουσαν δυο αγκαλιασμένες φιγούρες...γύρω γύρω...και νιφάδες χιονιού από φελιζόλ μαζί με πολύχρωμα φωτάκια...
Στα μάτια του...η παιδική του φιγούρα είχε επανέλθει απ΄το παρελθόν...έστω για λίγο.
Δεν μπόρεσε ν' αντισταθεί και αγόρασε αυτό το μουσικό κουτί...
Εκείνη τη στιγμή ένιωσε όπως τότε που οι γονείς του...κάθε γιορτές του έδιναν ένα δώρο και του έλεγαν ότι του το είχαν στείλει τα καλά ξωτικά...επειδή υπήρξε καλό παιδί όλη τη χρονιά...
Τα δώρα των γονιών ανεκτίμητα...
Περιπλανήθηκε αρκετή ώρα με το παιχνιδόκουτο στο χέρι και μια ανεξήγητη χαρά στα χείλη...
Αυτό το πρωινό η Avenue des Champs Elysees...μοιάζει σαν να βγήκε απ΄τις σελίδες παραμυθιού...
Το Παρίσι είχε μια λαμπερή μεγαλοπρέπεια...
Όλος ο κόσμος φαινόταν διαφορετικός...
Περνώντας τη διάβαση...βλέπει ολοζώντανη μπροστά του...την Γυναίκα των ονείρων του...την Εμέλ.
Φρεντερίκ...ψιθύρισε η κοπέλα...
Είσαι η Εμέλ;...Ναι...αυτή είμαι...του απάντησε...
Ήταν ένα ραντεβού που το είχε ορίσει η μοίρα...
Της έδωσε το χέρι του...σε μια ζεστή...οικεία...χειραψία...
Μια γλυκιά αναστάτωση διαπέρασε τις ψυχές και τα σώματα τους...
Κοιτάχτηκαν στα μάτια...κ΄έπειτα εκείνη πέρασε τα δάχτυλα των χεριών της ανάμεσα απ΄τα μαλλιά του...ήξερε ότι θα ήταν για πάντα δικός της...
Τον κοιτούσε με τόση τρυφερότητα...και εκείνος με την καρδιά του να σκιρτά δυνατά...τη φίλησε όλο λατρεία...μ΄ένα πάθος πρωτόγνωρο...αθώο και ηδονικό μαζί...
Το μουσικό κουτί άρχισε ξαφνικά να παίζει...εκείνη την γλυκιά μελωδία της Αγάπης του Beethoven...
Δεν ήταν όνειρο αυτή τη φορά...ήταν πραγματικότητα...
Μια Αγάπη...για πάντα...
Τέλος
"Ήσουν πάντα Εσύ"...
Μια ιστορία απ΄το 1930 και στο σήμερα...
"Ερωτικές και άλλες ιστορίες απ΄το ημερολόγιο της Lolita D' Amour"
Anais Zolie
Το πορτραίτο της γυναίκας των ονείρων του Φρεντερίκ...ήταν γεμάτο δαχτυλιές και χαρακιές...όλες οι πρώην φιλενάδες του...που πέρασαν μπροστά απ΄την σιωπηλή παρουσία της πάνω στον καμβά...άφηναν και το αποτύπωμα του μίσους τους...
Θεωρούσαν ότι αυτή η γυναίκα έφταιγε που ο Φρεντερίκ τις εξόρισε απ΄το κρεβάτι του...απ΄την ξέφρενη μέχρι τώρα ζωή του...
Άκουγε στον ύπνο του...τις φωνές και τις απειλές τους...και μαζί μ' αυτόν το πορτραίτο της αγαπημένης του δάκρυζε...
Ήταν τόσο ζωντανή αυτή η γυναίκα που είχε αποτυπώσει με τα πινέλα του...γεννημένη απ΄τα δάχτυλα του...απ΄την ίδια του την ψυχή...
Την κρατούσε στα χέρια του...φιλούσε τα χείλη της που ήταν τόσο απαλά...
Ήταν δική του...μόνο δική του.
Κανείς άλλος δεν είχε αγγίξει το σώμα της...τα μαλλιά της σκέπαζαν το στέρνο του...σαν μεταξένια
θάλασσα..
Η αυγή έκανε δειλά τα πρώτα της βήματα...και ένας ψυχρός και νοτισμένος απ΄τη βροχή αέρας ...μπήκε απ΄το μισάνοιχτο παράθυρο της σοφίτας...
Ο Φρεντερίκ..ένιωσε να τον διαπερνά μια παγωνιά...και πετάχτηκε απ΄το κρεβάτι λουσμένος στον ιδρώτα...
Κοίταξε με αγωνία απέναντι στον τοίχο...το πορτραίτο ευτυχώς ήταν εκεί...κανείς δεν είχε μπορέσει...να το πειράξει...
Όμως το κορίτσι που κρατούσε στην αγκαλιά του που ήταν;
Η Εμέλ...με τα ανατολίτικα μάτια...που βρισκόταν;
Κάτι περίεργο είχε η περασμένη νύχτα...
Το δωμάτιο του Φρεντερίκ ήταν γεμάτο με άδεια μπουκάλια από κρασί και ουίσκι.
Ένας σπασμένος μισοτελειωμένος πίνακας...κάτι χυμένες μπογιές εδώ και εκεί...
Η σοφίτα θύμιζε βομβαρδισμένο τοπίο...ένα πεδίο μάχης με εχθρό τον ίδιο του τον εαυτό...
Μια μάχη με το alter ego...είχε προφανώς διεξαχθεί...που ακόμα και ο Anton Mesmer...θα ενδιαφερόταν να παρακολουθήσει...
Έριξε άφθονο νερό στο πρόσωπο του και κάτι πρόχειρο επάνω του και κατέβηκε κάτω στην γκαλερί...
Τα πάντα εκεί ήταν στη θέση τους...
Ο Σαμί...του χαμογέλασε κλείνοντας του το μάτι με νόημα και λέγοντας του... ότι η σημερινή παρουσίαση των έργων του...θα έκανε πάταγο.
Όλες οι εφημερίδες του Παρισιού και τα sites τέχνης μιλούσαν γι΄αυτήν την καλλιτεχνική του εκδήλωση.
Ο Φρεντερίκ τον κοιτούσε σαν χαμένος...σαν να είχε γυρίσει από ένα άλλο παράλληλο σύμπαν...
Το μόνο που ψιθύρισε ήταν-διάολε πάλι ονειρευόμουν-...
Άνοιξε την πόρτα της γκαλερί σαν να ήθελε να δραπετεύσει...απ΄την ίδια του την ύπαρξη...από έναν άλλον ξένο πια προς εκείνον εαυτό...που κρατούσε όμηρο τον ψυχή του...
Κάτι βαθιά ανθρώπινο κυλούσε στις φλέβες του...ένιωθε πιο ζωντανός από ποτέ...
Ναι...να ζήσει μια αληθινή ζωή ήθελε...να αναπνεύσει ελεύθερα...χωρίς τα προσποιητά χειροκροτήματα...και τρανταχτά γέλια...
Τα σοκάκια της Μονμάτρης ...είχαν γεμίσει κόσμο που έπιναν ανέμελα τον καφέ τους...η rue lepic είχε γεμίσει απ΄τις νότες μιας πανέμορφης μελωδίας που έβγαινε απ΄το μουσικό κουτί...που πουλούσε ένας πλανόδιος πωλητής.
Ο Φρεντερίκ το κοιτούσε σαν μαγεμένος...Μέσα στο παιχνιδόκουτο στροβιλιζόντουσαν δυο αγκαλιασμένες φιγούρες...γύρω γύρω...και νιφάδες χιονιού από φελιζόλ μαζί με πολύχρωμα φωτάκια...
Στα μάτια του...η παιδική του φιγούρα είχε επανέλθει απ΄το παρελθόν...έστω για λίγο.
Δεν μπόρεσε ν' αντισταθεί και αγόρασε αυτό το μουσικό κουτί...
Εκείνη τη στιγμή ένιωσε όπως τότε που οι γονείς του...κάθε γιορτές του έδιναν ένα δώρο και του έλεγαν ότι του το είχαν στείλει τα καλά ξωτικά...επειδή υπήρξε καλό παιδί όλη τη χρονιά...
Τα δώρα των γονιών ανεκτίμητα...
Περιπλανήθηκε αρκετή ώρα με το παιχνιδόκουτο στο χέρι και μια ανεξήγητη χαρά στα χείλη...
Αυτό το πρωινό η Avenue des Champs Elysees...μοιάζει σαν να βγήκε απ΄τις σελίδες παραμυθιού...
Το Παρίσι είχε μια λαμπερή μεγαλοπρέπεια...
Όλος ο κόσμος φαινόταν διαφορετικός...
Περνώντας τη διάβαση...βλέπει ολοζώντανη μπροστά του...την Γυναίκα των ονείρων του...την Εμέλ.
Φρεντερίκ...ψιθύρισε η κοπέλα...
Είσαι η Εμέλ;...Ναι...αυτή είμαι...του απάντησε...
Ήταν ένα ραντεβού που το είχε ορίσει η μοίρα...
Της έδωσε το χέρι του...σε μια ζεστή...οικεία...χειραψία...
Μια γλυκιά αναστάτωση διαπέρασε τις ψυχές και τα σώματα τους...
Κοιτάχτηκαν στα μάτια...κ΄έπειτα εκείνη πέρασε τα δάχτυλα των χεριών της ανάμεσα απ΄τα μαλλιά του...ήξερε ότι θα ήταν για πάντα δικός της...
Τον κοιτούσε με τόση τρυφερότητα...και εκείνος με την καρδιά του να σκιρτά δυνατά...τη φίλησε όλο λατρεία...μ΄ένα πάθος πρωτόγνωρο...αθώο και ηδονικό μαζί...
Το μουσικό κουτί άρχισε ξαφνικά να παίζει...εκείνη την γλυκιά μελωδία της Αγάπης του Beethoven...
Δεν ήταν όνειρο αυτή τη φορά...ήταν πραγματικότητα...
Μια Αγάπη...για πάντα...
Τέλος
"Ήσουν πάντα Εσύ"...
Μια ιστορία απ΄το 1930 και στο σήμερα...
"Ερωτικές και άλλες ιστορίες απ΄το ημερολόγιο της Lolita D' Amour"
Anais Zolie
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου