Λεκτικές Ερωτοτροπίες

 Ήσουν πάντα εσύ (8) Η μοναδική του...αυτή η μία ...η γυναίκα που σεργιάνιζε στη φαντασία του, ήταν ολοζώντανη μπροστά του. Ένιωθε την καρδιά του, να χτυπάει σαν τις καμπάνες της Notre Dame...τα Κυριακάτικα πρωινά.. 'Ενας εσωτερικός εκκωφαντικός θόρυβος...μια πρωτόγνωρη αναστάτωση...δεν είχε ξανα νιώσει ποτέ έτσι... -Δεν ξέρω πως βρέθηκα εδώ...έψαχνα για το salle de bain...για να καθαρίσω το φόρεμα μου, που χύθηκε πάνω του, σχεδόν το μισό μπουκάλι απ΄το κρασί, απο μια απροσεξία ενός απ΄τους καλεσμένου σας στο μπουφέ...είπε η κοπέλα με διστακτικό...ντροπαλό και γενικά  κάπως απολογητικό τρόπο και του άπλωσε το χέρι...σε μια θερμή χειραψία... -Eμέλ...με λένε του είπε... -Φρεντερίκ...απάντησε σαν μαγεμένος εκείνος...και συνέχισε... -Πέρασε μέσα...υπάρχει καλύτερο μπάνιο σ΄αυτόν το χώρο...και της έκανε χώρο να περάσει μέσα στη σοφίτα. Έπειτα της έδειξε που βρίσκεται το λουτρό... Όμως στην προσπάθεια της... να περάσει στα μισοσκότεινα ...ξυστά απο ένα καβαλέτο...-μιας και...

Ήσουν πάντα Εσύ(7) Ο υπεύθυνος της γκαλερί...εξηγούσε στο κοινό...πως... το παλιό αυτό bistro...με την παλιά σοφίτα... εγινε στέγαστρο των έργων τέχνης που θαύμαζαν... Εκεί που κάποτε ο Ετιέν και η Βαλερί...έζησαν τον απόλυτο έρωτα... Κάτι ο πολύς κόσμος...κάτι μια αναπάντεχη ... ανεπιθύμητη συνάντηση, με μια ενοχλητική και εμμονική πρώην φιλενάδα...απ΄αυτές που θα'θελε να μην θυμάται καν, τον οδήγησαν στην σοφίτα την οποία είχε διαμορφώσει σε ατελιέ... -Φρεντερίκ...που πας ; -ακούστηκε ...να τον φωνάζει ο βοηθός του, βλέποντας τον, να ανεβαίνει τη σκάλα, που οδηγεί στη σοφίτα. Ο Σαμί...τρέχει προς το μέρος του, και του λέει... -Οι δημοσιογράφοι σε περιμένουν, για να δώσεις συνέντευξη, το ίδιο και τα περιοδικά, οι εφημερίδες, υπάρχει τόσος κόσμος που ήρθε για να σε γνωρίσει απο κοντά...και εσύ αποχωρείς χωρίς ούτε μια κουβέντα σε κανέναν ; -Απάντησε εσύ στους δημοσιογράφους...-είπε ο Φρεντερίκ  βαριεστημένα-...και κάτι άλλο Σαμί.....συνέχισε...ζήτησε συγνώμη εκ μέρους μου.....

Ήσουν πάντα Εσύ...(6) Η γκαλερί είχε γεμίσει απ΄το πλήθος του κόσμου,που με απέραντο θαυμασμό κοιτούσαν τα έργα αυτού του ταλαντούχου καλλιτέχνη... Αν και νέος στην ηλικία,κατάφερε μέσα σε λίγο καιρό να αναρριχηθεί στην κορυφή της επιτυχίας. Είχε αποκτήσει σχεδόν τα πάντα...γνωριμίες ,φήμη,χρήματα και ταξίδια σε μέρη που για άλλους φαντάζαν σαν άπιαστο όνειρο... Κι όμως...ένα αβάσταχτο κενό ...έμπαζε απ΄το παράθυρο της ψυχής του... Ρίγη μοναξιάς...διαπερνούσαν όλη του την ύπαρξη. Ένιωθε σαν τουρίστας...σε μια γεμάτη πλατεία,σε μια χώρα που ούτε εκείνος γνώριζε...που σε βγάζουν τα μονοπάτια της... Κ'όλο αναζητούσε τρόπους διαφυγής...πότε με τη φαντασία των έργων του, τη διέξοδο δηλαδή μέσα απ΄την τέχνη του,και πότε ταξιδεύοντας απο δω και απο εκεί,αναζητώντας εκείνο το κάτι άλλο,που θα τον έκανε πραγματικά ευτυχισμένο... Το περίεργο είναι ότι όλα τα γυναικεία πορτρέτα που ζωγράφιζε...είχαν πάντα το ίδιο πρόσωπο... Μιας γυναίκας που είχε σχηματιστεί στο μυαλό του...μια εικόν...

Ήσουν πάντα Εσύ...(5) Παρίσι 1930... Οι πρώτες ακτίνες του ήλιου,χάιδεψαν απαλά το πρόσωπο της Βαλερύ και την έκαναν να ανοίξει τα μάτια της... Τι υπέροχη αίσθηση... Μόλις είχε ξυπνήσει και οι άκρες των δακτύλων της,δεν μπόρεσαν...ν΄αντισταθούν στη θέα της γυμνής πλάτης του Ετιέν... Ανεβοκατέβαιναν τρυφερά...γλυστρώντας στην επιδερμίδα του...όπως το κύμα κυλάει πάνω στη άμμο... Ο Ετιέν γύρισε προς το μέρος της αγκαλιάζοντας την σφιχτά... Τα μάτια του...γραπώθηκαν στο βλέμμα της...με νόημα... Η Βαλερύ δεν άντεξε στο κοίταγμα του...και μ΄ένα σάλτο...ετοιμοπόλεμης αμαζόνας που ιππεύει...ένα μάχημο άτι...βρέθηκε να κυριαρχεί ολόκληρο το σώμα του... Το πρωινό είχε μια διαφορετική όψη... Έμοιαζε με φεγγάρι που είχε χάσει την πορεία της νύχτας και βρέθηκε ξαφνικά αντιμέτωπο...με το φως της ημέρας...σεργιανίζοντας για πρώτη φορά σ΄ένα γαλάζιο στερέωμα... Ένας ηδονικός σεισμός...είχε ταρακουνήσει συθέμελα...τη μικρή σοφίτα... Ο Ετιέν έμοιαζε σαν χείμαρος...που ξεχύθηκε απ΄τα ορμώμεν...

Ήσουν πάντα εσύ...(4) Το φόρεμα της Βαλερύ γλίστρησε πάνω απ΄το αγαλματένιο κορμί της,σαν στάλα μεταξένιας βροχής,το ιβουάρ δαντελένιο κομπινεζόν της,διέγραφε όλες  τις θηλυκές της καμπύλες...σαν το λεπτό πινέλο του Μοντιλιάνι...πάνω στον καμβά...τη στιγμή που αποτύπωνε τις γραμμές του κορμιού της αγαπημένης του Ζαν... Ο Ετιέν με μια δαγκωματιά έσκισε την τιράντα που έπεφτε ανέμελα...  στον ένα της ώμο... Ήθελε εκείνη  την λευκή σαν νιφάδα χιονού σάρκα..να μην την αγγίζει τίποτα άλλο παρά μονάχα τα χέρια του... Τα χείλη του...αχόρταγα ρούφηξαν κάθε πόντο της επιδερμίδας της... Οι ανάσες τους..σαν ξαναμμένες απο έρωτα νότες...διαπερνούσαν τις γαλήνιες χαραμάδες της νύχτας, σ΄ένα αισθησιακό μπλούζ...με τα σώματα ενωμένα...βυθισμένα το ένα με το άλλο...σε μια τρικυμία των πόθων... Με το άγριο πέλαγος του, να φουρτουνιάζει τα βελούδινα κύματα της... Η ζύμωση του σώματος και της ψυχής...με τις αισθήσεις να περιπλανούνται...ελεύθερες μα και υποταγμένες...στην απόλαυση......

Ήσουν πάντα Εσύ (3) Παρίσι 1930... Οι καρδιές τους, χτυπούσαν δυνατά...ξέφρενα...ερωτικά... Ο άγνωστος εκείνος άνδρας,έπιασε τη Βαλερύ απ΄τη μέση... Εκείνη ακούμπησε το κεφάλι της, στους ώμους του,θαρρείς να έμοιαζαν...εκείνη τη στιγμή...με τα φτερά ενός αγγέλου... Εκείνος της χαίδεψε στοργικά τα μαλλιά...πόσο είχε ανάγκη...αυτή την επαφή... Το χάδι του...ένα άγγιγμα ανθρώπινο...μα και θεικό μαζί... -Θα σε παρασύρω..-.της ψιθύρισε...-σ'ενα παραδεισένιο νησί..οι δυό μας,θα πλεύσουμε ως εκεί με πλοίο τη φαντασία μας. -Τι λες έρχεσαι;...θα μ' ακολουθήσεις; Η Βαλερύ χαμογέλασε..με νάζι...και αποκρίθηκε... Ξεκινάμε...αρκεί να μου πείς..τ' 'ονομα σου... -Ετιέν...με λένε...της είπε κοιτώντας την βαθιά μέσα στα μάτια, μ' ενα βλέμμα... γεμάτο νόημα και φλογερές υποσχέσεις... Εσένα;..τη ρώτησε έπειτα .. και εκεινος. Βαλερύ...του απάντησε... με μια φωνή που ακούγονταν...σαν νότες αχαλίνωτων γυναικείων ορμονών...λίγο πρίν την έκρηξη, μιας ανεξέλεκτης υπερδιέργεσης...

'Ησουν πάντα εσύ...συνέχεια (2) Παρίσι 1930... Η Βαλερύ με μια αργή γεμάτη νόημα κίνηση, ανέβασε  τη voilette της... Προσπαθώντας να διακρίνει πιο καθαρά το πρόσωπο του. Εκείνος...στεκόταν μπρός της..αμίλητος,σαν μια στιγμή, που ο χρόνος την κρατάει ακίνητη...σαν σταγόνα που έχει σταματήσει να κυλάει...πάνω στα τζάμια του άπειρου... Τα βλέφαρα των ματιών του,είχαν μεταμορφωθεί σε πινέλα,προσπαθώντας να ζωγραφίσουν μέσα τους,αυτό το όμορφο πρόσωπο,που είχαν μπροστά τους,που αχνοφαίνονταν μέσα απ΄το δαντελένιο κάλυμμα. Είχε μια μαγική λάμψη...ένα μυστήριο...μια αξεπέραστη γοητεία. Τα κερασένια χείλη της..είχαν ανάψει μέσα του...ένα κολασμένο πάθος. Φύξησε ένας δυνατός αέρας..και παρέσυρε τη βελούδινη ετόλ της Βαλερύ,στα λασπόνερα...αποκαλύπτοντας τις λευκές ωμοπλάτες της..που έμοιαζαν...να ανήκουν σε άγαλμα αρχαίας θεότητας. Ο άγνωστος άνδρας την πλησίασε δειλά..δειλά...βυθίζοντας τη ματιά του..στις ίριδες των δικών της ματιών... Η Βαλερύ...ένιωσε ένα ρίγος να διαπερνά...όλ...

Σας καλοσορίζω στις ολοκαίνουργιες διαδικτυακές σελίδες του ημερολογίου της Lolita d'Amour... Η πένα φόρεσε και απόψε τις μαύρες στιλέτο γόβες της...και λικνίζοντας αργά και νωχελικά τη μυτούλα της...πάνω στη λευκή  δαντέλα του χαρτιού...θα μας διηγηθεί την παρακάτω ιστορία... Αnais Zolie 'Hσουν πάντα Εσύ... Παρίσι 1930... Το ρολόι σημαίνει μεσάνυχτα... Το φθινόπωρο του 1930 στο Παρίσι, αρκετά βροχερό,σαν τα μάτια της Βαλερύ... όπως οι στάλες της βροχής ακουμπούν,σαν μικρά παγωμένα κρύσταλλα,τα φύλλα των δέντρων... Έτσι κυλούν αργά τα δάκρυα της... σαν απόηχες λέξεις στη σιωπή... Βουβοί οι δρόμοι ... άδειοι... Η μοναξιά σεργιανίζει μεσ' το σκοτάδι σαν γριά πόρνη,που κανείς δεν θέλει να την γευτεί.. Εκείνη δεν νιώθει τίποτα...μοναχά το κενό που κάνει έναν εκκωφαντικό θόρυβο στην ψυχή της... Το μαύρο σατινέ φόρεμα της ...είναι μουσκεμένο και έχει γίνει ένα με το καλλίγραμμο χυμώδες κορμί της.. Η πικρή ψευδαίσθηση ενός πάθους-που έγινε η αφορμή-για έναν τεράστιο ω...

Οι λέξεις και η φαντασία... θα μας ταξιδέψουν ερωτικά...απ΄το Παρίσι εως το Μπουένος Άιρες και απο εκεί στη σαγήνη της Ανατολής...μέσα απ΄το αισθησιακό λίκνισμα της πένας... Σύντομα κοντά σας Anais Zolie